«Δικαίωμα στην έκφραση», «Δικαίωμα στην διεκδίκηση», «Δικαίωμα στο γάμο», «Δικαίωμα στη διαφορετικότητα» ήταν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά συνθήματα του φετινού «ATHENS PRIDE», του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας 2008.
Στην καρδιά της Αθηνάς, στην πλατειά Κλαυθμώνος, από το πρωί του Σαββάτου ξεκίνησε η γιορτή. Μπαλόνια, πανό με συνθήματα, περίπτερα με ενημερωτικά φυλλάδια που μοιράζονταν στον κόσμο. Το απόγευμα έγινε η πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, καταλήγοντας και πάλι στην πλατεία Κλαυθμώνος όπου DJs έδωσαν συνέχεια με ρυθμό και μουσική στη βραδιά.
Συμμετέχοντας στο περίπτερο της Δ. Αμνηστίας, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά-εθελοντές, μοιράζαμε υλικό αλλά και μπαλόνια με μήνυμα "Η αγάπη είναι δικαίωμα!". Τα μπλουζάκια βέβαια είχαν την τιμητική τους. Ειδικά αυτό με τους traffickers.
Πολύς ο κόσμος και εξαιρετική η διάθεση. Βόλτες στα τραπεζάκια, ομάδων και οργανώσεων, κουβεντούλα με φίλους, άραγμα με μπυρίτσα στο γρασίδι και άλλοι μπροστά στη σκηνή όπου έπαιξαν αρχικά οι καταπληκτικές Berlin Brides, και οι Katrin the thrill. To ωραίο γενικά ήταν που έβλεπες πολύ και διαφορετικό κόσμο στην πλατεία. Από τρανσέξουαλ, μέχρι μετανάστες και παππούδες.
Άλλο ένα Pride τελείωσε και απ' ότι φαίνεται θα είναι κάθε χρόνο και μεγαλύτερο. Και παρά τις ενστάσεις που έχει κάποιος κόσμος, πρέπει να είμαστε κάθε χρόνο όλοι και όλες εκεί. Γιατί ο κοινωνικός συντηρητισμός δεν καταλαβαίνουν από κουβέντες. Η υπεράσπιση του δικαιώματος των ομοφυλοφίλων, λεσβιών και τρανς να βγαίνουν δημόσια στο δρόμο, είναι δικαίωμα όλων. Και η περιστολή του είναι περιστολή των δικαιωμάτων όλων. Ομοίως όπως μπορεί να είσαι πχ κατά του γάμου γενικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δέχεσαι αυτός να απαγορεύεται σε κάποιους.
Και ένα βίντεο από χθες:
5 σχόλια:
Μπράβο Traveller για την αναφορά σου σε αυτό το "ευαίσθητο" θέμα. Συνέχισε την καλή δουλειά!
Φίλε traveller,
Γεια χαρά!
Προσωπικά, ουδέποτε θα αμφισβητούσα το δικαίωμα ενός συνανθρώπου μου στον έρωτα, όσο «τυφλός» κι αν είναι ο έρωτας αυτός.
Καθόλου δεν με ενδιαφέρουν οι ερωτικές προτιμήσεις κανενός συνανθρώπου μου, αρκεί σε αυτές να μην περιλαμβάνονται οι έννοιες παιδεραστία, αιμομιξία, βιασμός και trafficking.
Σε ό,τι αφορά την ελεύθερη συμβίωση μεταξύ ομόφυλων συντρόφων, πάω επίσης πάσο.
Ο γάμος όμως μεταξύ δύο συντρόφων του ίδιου φύλου, τι νόημα μπορεί να έχει; Θέλω να πω ότι, κατά τη γνώμη μου πάντα, ο γάμος (σε ζευγάρια ετερόφυλων συντρόφων) αποκτά νόημα, ως δέσμευση επικυρωμένη από το νόμο και το κοινωνικό σύνολο, μόνο όταν το ζευγάρι προτίθεται να φέρει – ή έχει ήδη φέρει - στον κόσμο παιδιά ή όταν προτίθεται να αναλάβει την ανατροφή παιδιών.
Θα έπρεπε δε, ο γάμος και κατ’ επέκταση η οικογένεια να είναι θεσμοί πολύ καλά προστατευμένοι από την πολιτεία και την κοινωνία εν γένει και όχι να επαφίενται στην όποια ηθική, συναισθηματική και πνευματική ακεραιότητα των ατόμων που εν τέλει εμπλέκονται στο ρόλο του γονέα.
Τι εννοώ; Ότι καθώς η γέννηση και η ανατροφή παιδιών είναι θέμα που αφορά στο κοινωνικό σύνολο και επηρεάζει σημαντικά την εξέλιξη της κοινωνίας μας, είναι χρέος όλων μας να συνειδητοποιήσουμε την τεράστια ευθύνη που αναλαμβάνουν οι γονείς και με τη θέσπιση κανόνων και φορέων για τη στήριξη του γονεϊκού ρόλου και της οικογένειας, οι μελλοντικοί γονείς να προετοιμάζονται συστηματικά από την εφηβική τους ηλικία ακόμη, ώστε να διασφαλίζεται η ανατροφή ευτυχισμένων παιδιών, που θα έχουν την τύχη να μεγαλώνουν σε περιβάλλον υγιές, ασφαλές και θετικό για την προσωπική τους ανάπτυξη και την ομαλή και ωφέλιμη για τους ίδιους και τους άλλους ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο.
Ας μην ξεχνάμε ακόμη, ότι οι ανάγκες των παιδιών μας είναι εντελώς φυσικές και δεν τους υπαγορεύονται από κανενός είδους ηθικές ή κοινωνικές επιταγές. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ένα παιδί που μεγαλώνει ως παιδί της καρδιάς έλκεται από τους βιολογικούς του γονείς είναι μια έμφυτη τάση, που δεν του επιβάλλεται έξωθεν, άρα δεν αναπαράγεται ως κοινωνικό στερεότυπο. Αντίθετα, η αντιμετώπιση με τη λογική της αυθόρμητης τάσης του παιδιού να θέλει να έχει μάνα και πατέρα, ώστε το παιδί να αισθάνεται καλά όταν δεν τα έχει, χρειάζεται τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης, ηθικής ακεραιότητας και πνευματικής ανάπτυξης από πλευράς του ενήλικα που είναι επιφορτισμένος με την ανατροφή του παιδιού. Για παράδειγμα, ένα παιδί χωρισμένων γονιών, αντιλαμβάνεται το έλλειμμα της παρουσίας του γονέα που δεν ζει μαζί του και ακολούθως και τη μειονεξία του απέναντι σε άλλα παιδιά, πριν από την πρώτη του κοινωνικοποίηση (σχολείο), ακόμη κι αν πχ ο ρόλος του πατέρα αναπληρώνεται από άλλο/α άτομο/α της ευρύτερης οικογένειας. Ο ρόλος που επιφορτίζεται σε αυτή την περίπτωση ο γονέας που ζει με το παιδί έχει ιδιαίτερες δυσκολίες και απαιτεί από τον ίδιο μια σοβαρή και υπεύθυνη στάση απέναντι στην όλη κατάσταση.
Για να μην πολυλογώ και σε κουράζω, θέλω απλά να επισημάνω ότι η ανατροφή παιδιών από ένα ζευγάρι, είναι εξορισμού σύνθετη διαδικασία, που προϋποθέτει κατάλληλα προετοιμασμένους γονείς. Αν τώρα ληφθεί υπόψη, ότι ειδικές περιπτώσεις οικογενειών, όπου τα παιδιά πιθανά να αισθανθούν διαφορετικά σε σχέση με τα άλλα παιδιά, απαιτούν ακόμη καλύτερη προετοιμασία και πλήρη συναίσθηση της τεράστιας ευθύνης και μόχθου που απαιτείται από τους μέλλοντες γονείς. Τέτοια περίπτωση είναι και αυτή όπου ένα παιδί θα ανατρέφεται σε οικογένεια ομόφυλων γονέων.
Εν κατακλείδι, εάν τα ομόφυλα ζευγάρια αποφασίσουν να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου για την αδιαφορία της κοινωνίας απέναντι στο θεσμό της οικογένειας εν γένει, θα είμαι από τους πρώτους που θα συντρέξουν στον αγώνα τους και αγώνα )και αγωνία) όλων μας, ανεξαρτήτως ερωτικών προτιμήσεων.
Αρκεί, οι μέλλοντες ομόφυλοι γονείς να μην μπερδεύουν το προσωπικό τους δικαίωμα της ελεύθερης σεξουαλικής συναναστροφής με την ανατροφή παιδιών, όπως δεν πρέπει κανένας γονέας να βάζει τις δικές του ανάγκες πάνω από τις ανάγκες του παιδιού του.
Ευχαριστώ.
Η αφίσα που έβαλες όμως είναι από το περσινό Pride!
Στον από πάνω σχολιαστή έχω να πω ότι είμαι απόλυτα ικανός να μεγαλώσω ένα παιδί αν αυτό αποφασίσω. Ο κάθε γονέας μεγαλώνει το παιδί του όπως αυτός ή αυτή θεωρεί σωστό. Όπως εγώ δεν εκφέρω άποψη για το πως μεγαλώνουν οι άλλοι τα παιδιά τους και με ποια πρότυπα (και εμείς οι γκέι έχουμε πολλά να πούμε για τον πόλεμο και τον συναισθηματικό εκβιασμό που έχουμε περάσει από τους δικούς μας γονείς) δεν θέλω και εγώ υποδείξεις για τον τρόπο που θα μεγαλώσω το παιδί μου και για τον τρόπο που θα το αποκτήσω. Κανένα παιδί δεν επιλέγει ούτε ποιοι θα είναι οι γονείς του, ούτε με ποιο τρόπο και υπό ποιες συνθήκες έρχεται στον κόσμο. Και είμαι σίγουρος ότι οι γκέι γονείς θα σεβαστούν την προσωπικότητα και τη σεξουαλικότητα του παιδιού τους πολύ περισσότερο από ό,τι έκαναν οι δικοί μας γονείς. Κάντε μας τη χάρη λοιπόν και αφήστε τα δακρύβρεχτα κηρύγματα περί "δικαιωμάτων των παιδιών". Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να έχετε το αποκλειστικό προνόμιο ανατροφής των παιδιών και να τα γαλουχείτε όπως εσείς νομίζετε.
Επανέρχομαι με κάποιες διευκρινήσεις.
Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω ότι ο gay super hero ή οποιοσδήποτε άλλος συνάνθρωπός μου είναι ικανός να μεγαλώσει ένα παιδί, αν το αποφασίσει.
Ωστόσο, προσωπικά, θα χαιρόμουν εάν η δήλωση εκ μέρους του προαναφερθέντος σχολιαστή είχε διατυπωθεί ως εξής «… έχω να πω ότι (θεωρώ) ότι είμαι (απόλυτα;) ικανός να αναθρέψω ένα παιδί, που θα είναι ευτυχισμένος άνθρωπος και χρήσιμο μέλος της κοινωνίας μας». Εμένα προσωπικά, μια τέτοια δήλωση με εκφράζει περισσότερο, διότι θεωρώ ότι έχω επίγνωση αφενός της τεράστιας ευθύνης που συνεπάγεται η ανατροφή ενός παιδιού, αφετέρου της εν γένει αδυναμίας του ανθρώπου να αντιμετωπίζει τα συμβαίνοντα στον ίδιο από απόσταση, η οποία θα του επιτρέπει να αίρεται στο ύψος των περιστάσεων, ούσα και η ίδια μητέρα ενός παιδιού, το οποίο μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον οικογενειακό, που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα παιδιά.
Πράγματι, αγαπητέ gay super hero, κανένα παιδί δεν επιλέγει τους γονείς του, όπως - καθόλου ευχάριστη- πραγματικότητα είναι και η διαπίστωση ότι πολλά παιδιά μεγαλώνουν δυστυχισμένα, πολλά δε από αυτά δυστυχούν σε οικογενειακά περιβάλλοντα, που τυπικά πληρούν τους όρους για τη «σωστή» ανατροφή παιδιών.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πηγή της δυστυχίας αυτών των παιδιών άρχεται στη βεβαιότητα των γονέων τους ότι «έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν τα παιδιά τους όπως οι ίδιοι θεωρούν σωστό», βεβαιότητα που εδράζεται στην βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι τα παιδιά τους αποτελούν κτήμα τους, αντί της ορθής για μένα αντίληψης ότι τα «παιδιά μας», είναι παιδιά όλου του κόσμου (οι παλιοί συνήθιζαν να λένε ότι «τα παιδιά είναι του Θεού») είναι άνθρωποι που έρχονται στον κόσμο μέσα από μας κι ότι εμείς (οι γονείς) δεν έχουμε κανένα δικαίωμα επάνω τους, παρά μόνο υποχρέωση να σταθούμε άξιοι σύντροφοί τους στο ταξίδι τους στον κόσμο.
Κατόπιν των παραπάνω, επιμένω να λέω (κι ας ηχεί αυτό σαν δακρύβρεχτο κήρυγμα) πως τα δικαιώματα των παιδιών ναι, υπάρχουν και ναι, οι συνειδητοποιημένοι γονείς έχουν χρέος να τα σέβονται και να τα τοποθετούν πάνω από τα δικά τους δικαιώματα, τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες, πάνω από το εγώ τους τελικά.
Επομένως, σε ό,τι με αφορά καθόλου δεν στέκομαι στις σεξουαλικές προτιμήσεις των γονέων ενός παιδιού, αντίθετα εκλιπαρώ τους «διαφορετικούς» γονείς, τους γονείς τους (καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζω εδώ) στιγματισμένους από την κοινωνία να ζητούν δικαίωμα στην ανατροφή των παιδιών, έχοντας πλήρη επίγνωση της ευθύνης αυτής, η οποία φυσικά είναι η ίδια – αν όχι μεγαλύτερη- από αυτή των υπόλοιπων –αυτών που τυγχάνουν της αποδοχής από την κοινωνία- γονέων.
Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου